Интервју со Петар Андоновски: „Мојата награда е награда и за македонската книжевност“

04.06.2020

Петар Андоновски, писателот чие име изминатите денови одекнува низ сите медиуми откако ја доби значајната Европска награда за литература, е наш колега во „Полица“. Муабетите поврзани со наградата и со книгите, кои и онака секојдневно си ги правиме со него, решивме да ги споделиме со вас преку едно кратко и слатко интервју.

Што значи за тебе добивањето на Европската награда за литература, а што за македонската книжевност воопшто?

Во Брисел ќе отидам како добитник од Македонија, а тоа значи дека покрај себепромоцијата, ја промовирам и целата наша книжевност. Македонската книжевност е релативно млада и странските читатели речиси не знаат за други наши автори освен за Гоце Смилевски, Лидија Димковска и Румена Бужаровска. Затоа, колку повеќе имаме успеси и признанија надвор, толку повидливa стануваa нашата книжевност. На меѓународните успеси не треба да гледаме како на успех кој се однесува само на авторот, тоа е пред сè успех на сите нас.

 

,

Што е клучното во твојот роман „Страв од варвари“ што мислиш дека е причината за освојувањето на наградата?

„Страв од варвари“ е универзален роман. Не се однесува само на Македонија, туку во него многу лесно можат да се препознаат и читателите во Естонија, во Холандија или во Грција, каде што впрочем и се случува. Романот зборува за стравот од непознатото, за ксенофобијата, за другоста, теми кои за жал се покажаа актуелни и во ова време на КОВИД-19, кога заразените се целосно стигматизирани и на нив гледаме како на варвари кои го загрозуваат нашето постоење.

Кои книги ги извади од твоите полици и ги исчита периодов за време на карантинот?

Реално, периодов читав многу малку и тоа книгата „Вагон – ресторан“ на Лилјана Дирјан, која ја читав во ракопис по не знам кој пат, а која треба наскоро да излезе. Избегнував да читам други книги, затоа што се посветив на пишување на мојот нов роман ,,Неверство”, кој треба да излезе во септември.

 

Успеваш ли нешто да прочиташ додека си на работа?

Мојата работа е таква што можам да си дозволам поголемиот дел од времето да го поминам во читање. Пред да почнам со пишување на мојот роман, ги исчитав: „Крајот на Еди“ и „Историја на насилството“ од Едуар Луј, подготвувајќи се за еден настан кој, за жал, мораше да биде откажан, како и „Моби Дик“ во феноменалниот превод на Огнен Чемерски – сите три изданија на „Полица“. Потоа, исчитав и два романи од Елена Феранте, ,,Денови на напуштеност” и ,,Мрачна ќерка”, и предрасудата дека книгите на Феранте се книги за на плажа целосно ми се урна, а и „Флорида“ од Лорен Гроф ми е едно од поубавите книжевни откритија оваа година, кое исто така успеав да го прочитам на работа.

 

Ти недостасува ли нормалата од пред кризава?

Ми фали гушкањето со луѓето што ги сакам, ми фали времето кога без страв седнував до некој во автобус, ми фали седењето со саати во кафеана, ми фалат промоции на книги, одењето во театар, патувањата...

 

Разговараше: Наташа Атанасова