Крајот на Еди завршува со крајот на оној што некогаш бил Еди.
Еди мора да избере.
За него, борбата да се сака себеси секогаш е контрадикторна
и никогаш не е завршена.
Со голема тешкотија се труди да биде со девојки, за да ги увери
своите родители во неговата хетеросексуалност.
Битката со акутната хомофобија е, всушност, неминовна
и полека го тера да се оддалечи од родителите и од целото село.
Еди избира.
 

„Овој автобиографски роман за растењето меѓу сиромаштијата
и хомофобијата во рурална Франција, едноставно, мора да се
прочита.“ – The Guardian
„Крајот на Еди отсликува немилосрдно детство и глобално
движење.“ – The New York Times
„Како возрасен, цитирајќи го Мишел Фуко, Луј сфаќа дека
’злосторството не било тоа што направил нешто, туку тоа што
бил нешто‘.“ – The New Yorker